فرقه دموکرات آذربایجان فرقه دموکرات آذربایجانصدای سرکوب حکومت برای حق زندگی، برای صلح و دوستی و زیبایی های آن، برای خشونت پرهیزی؛ صدای حبس و اسارت سرمایه های این سرزمین، شرمسارانه اسارت معلم؛ صدای اعدام در هر صبحگاه، هم مرد و هم زن، هم مادر و هم کارگر، ناحق در چوبه دار، نه وکیل صاحب اختیار، نه دادگاه علنی، نه حقی برای صدایی دیگر؛صدای قبیح شهوت قربانی گرفتن، سیری ناپذیر در به صدا درآوردن ناقوس مرگ، فراتر صدای شکستن بیرحمانه سنگ های قربانیان حتی چهار دهه قبل؛ ….
فیروزه صابر
در هنگامه ای که ملت پس از شوک جنگ دوازده روزه ، نمی داند که در آغوش جنگی دیگر هل داده خواهد شد و یا خیال دیگری در سر است ، بزنگاهی که نه از سوی قدرت حاکم برای «چه خواهد شد » و «چه خواهند کرد » سراغ شان می رود و نه حقی برای زیست عاری از جنگ و خشونت در این دامنه از اقتدار نمایان است ، زین روست که مرزبندی ملتی گرفتار در این غمبار، برای پاسداشت خاک اش در تجاوز هر بیگانه ای نشانه سر فرازی است.
اما حکومت در همین هنگامه با همه تلاطم های بحران زا و طوفان های بی امان، صداهای دلخراش اش که دیگر بدل به نعره های مست لایعقل شده ملت را در آزار و آشفتگی فرو می برد.
صدای سرکوب برای حق زندگی، برای صلح و دوستی و زیبایی های آن، برای خشونت پرهیزی؛ صدای حبس و اسارت سرمایه های این سرزمین، شرمسارانه اسارت معلم؛ صدای اعدام در هر صبحگاه، هم مرد و هم زن، هم مادر و هم کارگر، ناحق در چوبه دار، نه وکیل صاحب اختیار، نه دادگاه علنی، نه حقی برای صدایی دیگر؛صدای قبیح شهوت قربانی گرفتن، سیری ناپذیر در به صدا درآوردن ناقوس مرگ، فراتر صدای شکستن بیرحمانه سنگ های قربانیان حتی چهار دهه قبل؛
دو دهه قبل و در ده سالگی استقلال آفریقای جنوبی، موقعیتی از نزدیک فراهم و دیده شد که در مسیر برابری جنسیتی از ۲۷ وزیر وقت ۱۲ نفر زن بودند. در همان حال در جامعه از هر چهار زن یک نفر در معرض تجاوز قرار می گرفت و برخی هم جان شان از دست می رفت. این تعارض قابل هضم نبود. از مقام وزارت دادگستری که خود از زندانیان دوره آپارتاید بود، سوال شد که چرا برخورد جدی در مقابل این چنین جنایت هایی نمی کنید؟
پاسخ چنین بود که چون جامعه مملو از خشونت است، آن را تشدید نمی کنیم. در روشنگری و فرهنگ سازی و قانون مندی سرمایه گذاری می کنیم و شدت مجازات را کاهش می دهیم.
شگفتا که آن سو جامعه خشونت بار را اینچنین از خشونت می زدایند و این سو جامعه خشونت پرهیز را به ورطه خشونت می کشانند.
برای خاموش کردن این صداهای مخرب ملک و ملت، چاره ای نیست که صدای دلنشین صلح ودوستی، صدای زندگی با آهنگ آزادی و عدالت و نوای از درون را خشونت پرهیز رسا کنیم .
صداهای خوش در جامعه مدنی فراوانند. برای همبسته و پیوسته شدن و هم صدایی، همتی سخت می خواهد تا صدا، صدای زندگی شود.