امروز ۱۱ فروردین، در حالی که به سمت شرق اصفهان میرفتم، با صحنهای غمانگیز مواجه شدم؛ کشاورزان زحمتکشی که در مقابل خشکی و بیعدالتی ایستادهاند. یکی از کشاورزان با دلی پر از درد به من گفت:
“سلام، خسته نباشید. عید رو بهتون تبریک میگم. ما اینجا ایستادهایم برای حقابهمان. تجمع کردهایم تا آب زایندهرود را باز کنند. دیشب در تلویزیون آقای عارف گفت که به ما خسارت میدهند. ولی ما هیچ خسارتی نمیخواهیم. ۷۵ درصد آب زایندهرود حق ماست. حقابه ماست. فرو نشستها هم اصفهان را نابود کرده است. این آب باید باز شود؛ ما نمیخواهیم خسارتگیری را قبول کنیم. این اصفهان با خشکی سرطان گرفته. آخرین لحظه هم که باشد، تا خون در رگ داریم برای بازگشایی دائم آب اصفهان ایستادگی میکنیم.”….
این صدای کشاورزانی است که دیگر از وعدههای دروغ خسته شدهاند و تنها خواستهشان بازگشت حق طبیعی خود یعنی آب زایندهرود است. این مردم سالهاست با خشکی و نابرابری دست و پنجه نرم میکنند و تا زمانی که حقشان را بگیرند، به ایستادگی ادامه خواهند داد.