عامل واقعی و اساس کمبودهای همیشگی و مقطعی گرانی و صفهای طولانی مردم در برابر داروخانهها سیاستهای اقتصادی و مالی ناسالم خود رژیم حاکم است. ضعف مدیریت، نبود برنامهریزی به وضعی منجر شدهاند که بیماران و خانوادههایشان را به پستوهای مغازههایی در خیابانها و کوچه پسکوچههای شهرهای بزرگ، بهویژه تهران، کشانده است که دارو را بهقیمتهایی گزاف میفروشند…
عضو هیات مدیره انجمن داروسازان ایران، اعلام کرد که بیش از ۳۰۰ قلم دارو در کشور دچار کمبود است و از این میان، ۱۰۰ قلم، از جمله داروهای تنفسی و قلبی، نایاب شدهاند.
هادی احمدی افزود: “قیمتگذاری دستوری دارو، تخصیص ناکافی ارز ترجیحی، تاخیر در پرداخت مطالبات داروخانهها و شرکتهای دارویی توسط بیمهها و دولت و کمبود نقدینگی، از جمله دلایل اصلی این بحران است.”
آمار و ارقام ناقص دولتی ژرفای فاجعه و جنبههای متعدد آنچه بر مردم درکل و بهخصوص کمدرآمدها در گوشهوکنار کشور و در روستاها و حاشیۀ شهرها میگذرد آشکار نمیکند. ولی در همین آمارهای غیردقیق هم می توان فریاد کودکان و مادران و پدران بسیاری را شنید که داروی درد خود را پیدا نمیکنند یا اگر پیدا کنند نمیتوانند بخرند.
افزایش قیمتها ازجمله در بخش درمان و بهداشت، اندوختههای ناچیز مردم را بیرحمانه و باشتاب میبلعد. با توجه به روند افزایش جمعیت کشور تا حدود ۸۵ میلیون نفر و فرار نیروهای متخصص در زمینه بهداشت و درمان، روشن است که امکانات بهداشتی و درمانی موجود بهوخامت بیشتر میگراید. وضعیت بهداشت و درمان در کشور میانگین عمر را پایین آورده است.